Ποιο ΚΚΕ υπερασπίζονται?

Γράφει ο Γιώργος Νικολαΐδης.

Την Κυριακή 23 Οκτώβρη στη σελίδα 8 του «Ριζοσπάστη» η ηγεσία του ΚΚΕ με άρθρο ανώνυμου απαντά στους Γιώργο Πετρόπουλο και Δημήτρη Ψαρά για το ένθετο που επιμελήθηκαν στην «Εφημερίδα των Συντακτών» με θέμα τον Χαρίλαο Φλωράκη και τους κατηγορεί ότι σκοπός τους ήταν … «το χτύπημα στο ΚΚΕ»!

Θα έλεγε κανείς ότι η ηγεσία μέσα από το συγκεκριμένο άρθρο- απάντηση υπερασπίζεται την Ιστορία του ΚΚΕ και τον Χαρίλαο Φλωράκη και βγήκε με «πύρινο» άρθρο να «κατακεραυνώσει» τους συγγραφείς και να υπερασπιστεί τον Χαρίλαο και την Ιστορία του ΚΚΕ.

Διαβάζοντας όμως το άρθρο, παρά τις πομπώδεις εκφράσεις για το ΚΚΕ και την Ιστορία του, δεν διαπιστώνουμε καμιά υπεράσπιση της, αλλά απεναντίας στήριξη των πρόσφατων θέσεων της ηγεσίας του ΚΚΕ οι οποίες αναθεωρούν όλη την Ιστορία του ΚΚΕ (και αυτήν του Χαρίλαου) την οποία χαρακτηρίζουν ως «λάθος», «αντιφατική», «οπορτουνιστική» κ.λ.π!.

Το ζήτημα δηλαδή στο οποίο απαντά το άρθρο δεν βρίσκεται στην υπεράσπιση της Ιστορίας του ΚΚΕ και του Χαρίλαου, αλλά στην υπεράσπιση της νέας Στρατηγικής του ΚΚΕ όπως διαμορφώθηκε τα τελευταία χρόνια και ιδιαίτερα μετά το 19^ο Συνέδριο του, όπως σημειώνεται στο συγκεκριμένο άρθρο – απάντηση: …«Η επίθεση, από την «Εφημερίδα των Συντακτών» και τους δύο συγγραφείς του ένθετου στο κείμενοτου Πολιτικού Γραφείου της ΚΕ του ΚΚΕ, βάλλει ευθέως εναντίον της στρατηγικής και του Προγράμματος του Κόμματος.»..

Πρόκειται για το γνωστό κείμενο με τον τίτλο  «Η πορεία αποκατάστασης του επαναστατικού χαρακτήρα του ΚΚΕ», ΚΟΜΕΠ τ. 6/2013.», το οποίο βάλλει κατά της Στρατηγικής του παγκόσμιου Κομμουνιστικού Κινήματος και του ΚΚΕ που αποτελούσε αναπόσπαστο τμήμα του.

Με απλά λόγια η ηγεσία του ΚΚΕ δεν υπερασπίζεται την ιστορία του Κόμματος και τον Χαρίλαο Φλωράκη του οποίου η ζωή είναι συνυφασμένη άμεσα με αυτή, αλλά, την αναθεώρηση της Ιστορίας του ΚΚΕ και του Χαρίλαου Φλωράκη και την απόρριψή της!.

Το κείμενο στην ΚΟΜΕΠ τ.6/2013 που υπερασπίζεται με την απάντηση ο «Ριζοσπάστης» της 23^ης Οκτώβρη αυτό ακριβώς πραγματοποιεί, δηλαδή τον χαρακτηρισμό της πολιτικής και της Ιστορίας του ΚΚΕ και της Κομμουνιστικής Διεθνούς ως οπορτουνισμού!.

….« Δεν υπάρχει καμία δικαιολογία, πέραν της οπορτουνιστικής επίδρασης, να διαχωρίζεται η στρατηγική σε στρατηγική για την κατάργηση της ξενοκρατίας και σε στρατηγική για την ανατροπή του καπιταλισμού. Ούτε η λογική περί αλληλοδιαπλεκόμενων σταδίων και φάσεων μπορεί να δικαιολογήσει ένα τέτοιο «σχήμα».

Αναφέρονται φυσικά χωρίς να το λένε ευθέως στην γνωστή η θέση του Λένιν για την επανάσταση στις εξαρτημένες χώρες και τη θέση του προγράμματος της Κ.Δ όπως διατυπώθηκε στο 6^ο Συνέδριο της (1928), για πέρασμα από το αστικοδημοκρατική στην σοσιαλιστική επανάσταση, καθώς και τις επεξεργασίες του 7^ου συνέδριου του ΚΚΕ με ΓΓ τον Νίκο Ζαχαριάδη (1945) για ενιαία διαδικασία περάσματος από την αστικοδημοκρατική στην σοσιαλιστική επανάσταση, καθώς και στα επόμενα Συνέδρια του ΚΚΕ, μέχρι και το 15^ο Συνέδριο του 1996.

Αυτές τις βασικές θέσεις, τον Λενινιστικό χαρακτήρα της επανάστασης σε εξαρτημένες χώρες με μέσο επίπεδο ανάπτυξης όπως η Ελλάδα, χαρακτηρίζει το κείμενο στην ΚΟΜ.ΕΠ ως «οπορτουνιστική επίδραση» και τις απορρίπτει υιοθετώντας τροτσκιστικές και αριστερίστικες οπορτουνιστικές θέσεις στο 19^ο Συνέδριο, θέτοντας τον Στρατηγικό στόχο, το Σοσιαλισμό, στην θέση της τακτικής, απομονώνοντας το Κόμμα από τις μάζες, και κάνοντας την σοσιαλιστική προοπτική αδύνατη, ενώ ο Σοσιαλισμός είναι αναγκαίος όσο ποτέ.

Αυτό λοιπόν ενόχλησε την ηγεσία του ΚΚΕ, δηλαδή η αποκάλυψη ότι η ηγετική ομάδα του ΚΚΕ έχει απορρίψει την πολιτική του ΚΚΕ από το 1934 μέχρι το 2008 και κυρίως μετά το 2013, πολιτική με την οποία το ΚΚΕ δημιούργησε την απαράμιλλη ηρωική του πορεία, πολιτική την οποία εφάρμοσε ο Χαρίλαος Φλωράκης.

Πρόκειται για την πολιτική που χάραξε η ΚΔ με το 7^ο συνέδριο της το 1935 με ηγέτες τον Στάλιν και τον Δημητρώφ, αυτήν δηλαδή που υιοθέτησε το ΚΚΕ με ΓΓ τον Νίκο Ζαχαριάδη, αυτή που δημιούργησε το ΕΑΜ, τον ΔΣΕ, και την Αντιδικτατορική πάλη.

Τους ηγέτες αυτούς και την ηρωική πορεία του ΚΚΕ βεβαίως «υμνεί» η σημερινή ηγεσία από την μια και από την άλλη καταγγέλλει την πολιτική τους ως λαθεμένη και ως οπορτουνισμό! … «αφού στα περισσότερα προγράμματά του διατύπωνε με τον έναν ή τον άλλο τρόπο τη λαθεμένη στρατηγική των σταδίων, υπό την καθοδήγηση και της ΚΔ. Στην πορεία επίσης έπαιξε ρόλο το 7ο Συνέδριο της Διεθνούς για το αντιφασιστικό μέτωπο,» …

Εδώ ισχύει το απόφθεγμα του Χαρίλαου: «παινεύουν τους πεθαμένους για να θάψουν τους ζωντανούς»!

Χαρακτηριστικά είναι τα αποσπάσματα από το κείμενο της σχετικής ΚΟΜΕΠ για το ΚΚΕ και την Στρατηγική του όταν ΓΓ ήταν ο Χαρίλαος Φλωράκης:

Το 9ο Συνέδριο (1973) διατηρεί τη λογική της στρατηγικής των σταδίων του 8ου Συνεδρίου (1961), λογική που επίσης διατηρείται αλώβητη, με ορισμένες επιμέρους τροποποιήσεις που δεν αλλάζουν την ουσία, και στο 10ο Συνέδριο το 1978. Στην ίδια βάση με ορισμένους εκσυγχρονισμούς διαμορφώνεται η στρατηγική του Κόμματος ως και το 12ο Συνέδριο το 1987»,…

.. «Το 13ο Συνέδριο το 1991 ήταν συνέδριο της διάσπασης, καταργήθηκε πολύ γρήγορα με το 14ο Συνέδριο το ίδιο έτος και αφού είχε συντελεστεί η διάσπαση του Κόμματος.»…

Και για το 15^ο :

….«Στο 15ο Συνέδριο το 1996 έμεινε ως παλιό, ανεδαφικό, αποπροσανατολιστικό αποτύπωμα στο νέο τότε Πρόγραμμα του Κόμματος μια φράση που συνιστούσε εκτίμηση πιθανότητας ανάδειξης, μέσω κοινοβουλίου, κυβέρνησης αντιιμπεριαλιστικών αντιμονοπωλιακών κοινωνικών δυνάμεων που, κάτω από προϋποθέσεις και στο βαθμό που έπαιρνε ριζικά μέτρα, μπορεί ν’ άνοιγε την επαναστατική διαδικασία. Στο Πρόγραμμα δεν ήταν σαφής (ως συνέπεια του επιπέδου της ωριμότητας, άρα και της ικανότητας ν’ απαλλαγούμε από λαθεμένες κληρονομημένες αντιλήψεις) η σχέση του Κόμματος με το Αντιιμπεριαλιστικό Αντιμονοπωλιακό Δημοκρατικό Μέτωπο, η στάση του Κόμματος απέναντι στο ενδεχόμενο σχηματισμού κυβέρνησης που θα εξέφραζε συμφέροντα αντιιμπεριαλιστικών αντιμονοπωλιακών δυνάμεων.»…

Για να στηρίξουν όλη αυτήν την λαθροχειρία βρίσκουν και το σχετικό άλλοθι: ότι δηλαδή όποιος δεν συμφωνεί με τις νέες τους «επεξεργασίες» θέλει συμμετοχή στην κυβέρνηση με τον ΣΥΡΙΖΑ!!.

Με αυτή τη «λογική» δημιουργούν μια ψευδή εικόνα ως βάση για να στηρίξουν πάνω της ένα ψευδές οικοδόμημα με το οποίο προσπαθούν να «δικαιώσουν» την «νέα» στρατηγική τους, επειδή (άκουσον- άκουσον) δεν συμμετείχαν σε μια τέτοια κυβέρνηση!!, και για να δημιουργήσουν εντυπώσεις καλούν τους συγγραφείς: …. «αντί να εγκαλούν προβοκατόρικα το κείμενο του ΠΓ, θα έπρεπε να πούνε στους αναγνώστες τους αν έκανε σωστά ή λάθος το ΚΚΕ που δεν μπήκε στην κυβέρνηση με τον ΣΥΡΙΖΑ, αν δικαιώθηκε ή όχι.», επιχειρηματολογώντας υπέρ της πολιτικής τους, την οποία οριοθετούν ανάμεσα στην συμμετοχή, η, όχι σε κυβέρνηση με τον ΣΥΡΙΖΑ!.

Με αυτό το ψευδές επιχείρημα προσπαθούν να δώσουν άλλοθι στην πολιτική που ακολουθούν και πανηγυρίζουν ότι «δικαιώνονται» την ώρα που η αστική τάξη και ο ιμπεριαλισμός τσακίζουν το λαό μας. Ξέχασαν ότι η κάθε πολιτική θεωρία επαληθεύεται μόνο στην πράξη!.

Θα τους υπενθυμίσουμε ότι ανάμεσα στην συμμετοχή, ή, μη στις αστικές κυβερνήσεις, υπάρχει και η συγκρότηση του Αντιιμπεριαλιστικού Αντιμονοπωλιακού Δημοκρατικού Μετώπου (ΑΑΔΜ) που προβλεπόταν από το πρόγραμμα του ΚΚΕ για το οποίο δεν λένε κουβέντα!.

Όσο δε για τον Δημοκρατικό Συγκεντρωτισμό που δήθεν επικαλούνται θα τους θυμίσουμε ότι η Αλέκα Παπαρήγα και η ηγετική ομάδα το 2012 παραβίασε το πρόγραμμα και το καταστατικό του ΚΚΕ αρνούμενη να προβάλλει την προβλεπόμενη από το πρόγραμμα του ΚΚΕ πρόταση συγκρότησης του ΑΑΔ Μετώπου πάλης!.

Να θυμίσουμε επίσης την φραξιονιστική τακτική της προπαγάνδισης θέσεων με αρθρογραφία και εκδόσεις της ΚΕ, έξω από το καταστατικό του ΚΚΕ, με στόχο να δημιουργούν τετελεσμένα εκβιάζοντας τις συνειδήσεις των μελών και οπαδών του ΚΚΕ (το είπε το Κόμμα)!.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα η θέση με την οποία το 7^ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς που έφερε τη Νίκη (Στάλιν- Δημητρώφ) χαρακτηρίζεται ως εξής:

«Εκ των πραγμάτων η νέα στρατηγική της ΚΔ ωθούσε να διεξάγεται η πάλη του κομμουνιστικού και εργατικού κινήματος υπό ξένη σημαία».(Τμήμα Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ: «Το ΚΚΕ στον Ιταλοελληνικό πόλεμο 1940- 1941», εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 2015, σελ. 26.

Εδώ ούτε λίγο ούτε πολύ, χαρακτηρίζουν τον Στάλιν και τον Δημητρώφ ως ..προδότες του Κινήματος!, ενώ το Κόμμα ποτέ δεν πήρε τέτοια απόφαση και ισχύει ακόμα ο Α’ ΤΟΜΟΣ της Ιστορίας του!.

Το δημοσίευμα – απάντηση κάνει και μια σωστή διαπίστωση:

… «Το συλλογικό πλαίσιο, στο οποίο ο ίδιος ο Χ. Φλωράκης είχε εντάξει τον εαυτό του, ισχύει και λειτουργεί και για κάθε προηγούμενο ή μετέπειτα ΓΓ της ΚΕ του Κόμματος. Ολοι τους, όπως έχουν το πρώτο μερίδιο της συμβολής στις επιτυχίες, έχουν και το πρώτο μερίδιο της ευθύνης για αποφάσεις που το Κόμμα (πάλι συλλογικά λειτουργώντας), και υπό το φως πλέον των αποτελεσμάτων, κρίνει ή και διορθώνει.»..  

Τα αποτελέσματα της πολιτικής τους είναι πλέον ορατά και δεν μπορούν να τα κρύψουν από τα απλά στελέχη, μέλη και τους οπαδούς του Κόμματος, που έχουν αρχίσει να αντιδρούν βλέποντας την ανυπαρξία δράσης την ώρα που η εργατιά και τα φτωχά λαϊκά στρώματα συντρίβονται από την «επέλαση» του ιμπεριαλισμού και της αστικής τάξης.

Θα τους προτείναμε λοιπόν να κάνουν πράξη τον χαρακτηρισμό «κομμουνιστές παντός καιρού» και να βάλουν την όλη τους δράση κάτω από το φως της κριτικής και της αυτοκριτικής ώστε, όπως λένε στο κείμενο να αφήσουν το Κόμμα «να κρίνει και να διορθώνει».

Και για να διορθωθούν όλα όσα συνέβησαν την τελευταία 5ετία με δικές τους ευθύνες, δηλαδή:

1-    Η διάλυση του μηχανισμού προπαγάνδας του Κόμματος

2-    Η υπερχρέωση του

3-    Η απώλεια του 50% του εκλογικού του σώματος.

Και αρκετών άλλων «επιτευγμάτων» τους που είναι αποτέλεσμα της «πολιτικής παντός καιρού» η οποία με υπερεπαναστατικά λόγια καταστρέφει το ΚΚΕ και αφήνει την Εργατική Τάξη ανυπεράσπιστη, πρέπει να αναλάβουν τις βαριές τους ευθύνες!

Εμείς θα τους υπενθυμίσουμε ότι ανάμεσα στον Μιλεράν και τον Μπλανκί, τον δεξιό και αριστερό οπορτουνισμό – όπου ο ένας αποτελεί άλλοθι τους για να εφαρμόζουν τον άλλο – υπάρχει ο Λένιν που απαντά με τα λόγια του Ένγκελς σε παρόμοιες συνθήκες:

«»…Είμαστε κομμουνιστές» (έγραφαν στη διακήρυξη τους οι κομμουνάροι-μπλανκιστές) «γιατί θέλουμε να φτάσουμε στο σκοπό μας, χωρίς να σταματήσουμε σε ενδιάμεσους σταθμούς, χωρίς να κάνουμε συμβιβασμούς, που απλώς απομακρύνουν την ήμερα της νίκης και παρατείνουν την περίοδο της σκλαβιάς».

Οι γερμανοί κομμουνιστές είναι κομμουνιστές, γιατί μέσα από όλους τους ενδιάμεσους σταθμούς και συμβιβασμούς, που δεν τους δημιούργησαν αυτοί, αλλά η πορεία της ιστορικής εξέλιξης, βλέπουν καθαρά και επιδιώκουν συνεχώς τον τελικό σκοπό, δηλαδή την εξαφάνιση των τάξεων και τη δημιουργία ενός κοινωνικού καθεστώτος, όπου δεν θα υπάρχει πια θέση για την ατομική ιδιοκτησία στη γη και σε όλα τα μέσα παραγωγής. Οι 33 μπλανκιστές είναι κομμουνιστές, γιατί φαντάζονται πως, μια πουαυτοίθέλουν να υπερπηδήσουν τους ενδιάμεσους σταθμούς και τους συμβιβασμούς, η δουλιά πάει πρίμα και πως, αν «αρχίσει» αυτές τις μέρες -πράγμα που το πιστεύουν απόλυτα- και η εξουσία περάσει στα χέρια τους, τότε μεθαύριο «θα εφαρμοστεί κιόλας ο κομμουνισμός». Συνεπώς, αν δεν μπορούν να το κάνουν αυτό αμέσως, τότε θα πει πως δεν είναι κομμουνιστές.

Τί παιδική αφέλεια να προβάλλεις την ατομική σου ανυπομονησία σαν θεωρητικό επιχείρημα!» (Β. Ι. Λένιν «ο Αριστερισμός η παιδική αρρώστια του Κομμουνισμού». εκδ. ΣΕ. Σελ 60, 61)

Το Αντιιμπεριαλιστικό Αντιμονοπωλιακό Δημοκρατικό Μέτωπο. Ο σωτήρας του λαού μας.

Στη χώρα μας η κυβέρνηση έχει καταντήσει ένα εργαλείο των δανειστών και της εγχώριας πλουτοκρατίας.
Πρόκειται για μια κυβέρνηση που θα καταστήσει πιο έντονα τον ελληνικό λαό υποτελή του ξένου κεφαλαίου και των ντόπιων συνεταίρων και συνεργατών του. Είναι μια κυβέρνηση της υποτέλειας, κυβέρνηση πλιάτσικου σε βάρος του λαού και του τόπου.
Σε τέτοιες συνθήκες, λοιπόν, γίνεται ακόμη πιο επιτακτική η ανάγκη για ένα νέο λαϊκό, πατριωτικό μέτωπο. Αυτό το Μέτωπο δεν μπορεί παρά να οικοδομηθεί και στηριχθει από λαϊκές δημοκρατικές δυνάμεις οι οποίες έχουν συμφέρον από την αποτίναξη του ζυγού του ξένου κεφαλαίου. Τέτοιες είναι η εργατική τάξη, οι αγρότες, οι επαγγελματίες, έμποροι και βιοτέχνες, η διανόηση, οι δημοκράτες, οι νέοι και οι γυναίκες του λαού. Οι δημοκρατικές αυτές δυνάμεις θα συναντιούνται, ολοένα και πιο πυκνά, και θα σφυρηλατούν τους δεσμούς τους μέσα στους αγώνες που εξελίσσονται και που πρόκειται να αναπτυχθούν και το επόμενο διάστημα.

Το Αντιιμπεριαλιστικό Αντιμονοπωλιακό Δημοκρατικό Μέτωπο, πρόγραμμα εξόδου από την κρίση υπέρ του λαού.

Οι λαϊκές δυνάμεις μπορούν να συναντηθούν γύρω από ένα πρόγραμμα εξόδου από την κρίση που θα έχει αντιιμπεριαλιστικό, αντιμονοπωλιακό, δημοκρατικό χαρακτήρα και που θα ανοίγει το δρόμο για μια δίκαιη κοινωνία, τη λαϊκή. Το πρόγραμμα αυτό θα περιλαμβάνει τους παρακάτω άξονες:

1. Αντίθεση και απειθαρχία στα μέτρα και στις κατευθύνσεις της ΕΕ

2. Ακύρωση όλων των μνημονίων, εφαρμοστικών νόμων και μεσοπρόθεσμων προγραμμάτων, διεκδίκηση των γερμανικών αποζημιώσεων.

3. Άμεση έξοδο από την ευρωζώνη (που τόση δυστυχία έφερε στο μέσο εργαζόμενο) και την ΕΕ.

4. Αρνηση της πληρωμής του χρέους και αργότερα, μονομερή διαγραφή του. Αυτό δημιούργησε ο συγκεκριμένος δρόμος ανάπτυξης της χώρας, οι σπατάλες και τα υπερκέρδη της εγχώριας ολιγαρχίας και το οποίο τροφοδότησε (ήδη από τα πρώτα δάνεια του 1823) και τροφοδοτεί ακόμη και σήμερα τα ταμεία του μεγάλου κεφαλαίου των ΗΠΑ, της Γερμανίας, της Γαλλίας, και της Βρετανίας.

5. Εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος (και όχι μόνο των ζημιογόνων τραπεζών) με παράλληλη εγκαθίδρυση λαϊκού ελέγχου. Μόνο έτσι μπορεί το τραπεζικό σύστημα να αποτελέσει (αν συντρέξουν και άλλοι παράγοντες) όχι μηχανισμό υπερεκμετάλλευσης του λαού αλλά μοχλό ανάπτυξης.

6. Βιομηχανική και αγροτική ανάπτυξη να περάσουν στο δημόσιο οι στρατηγικοί τομείς της οικονομίας (και πρώτιστα οι ΔΕΚΟ) και να εγκαθιδρυθούν μορφές ουσιαστικού λαϊκού και ελέγχου παράλληλα με τη γενναία φορολόγηση του μεγάλου κεφαλαίου και τον εργατικό έλεγχο στις επιχειρήσεις, εθνικοποίηση των επιχειρήσεων που αδυνατούν (ή η ιδιοκτησία τους ισχυρίζεται ότι αδυνατεί) να ανταπεξέλθουν στις υποχρεώσεις τους έναντι των εργαζομένων, εγκαθίδρυση εργατικού ελέγχου σε αυτές, δημιουργία δημόσιου φορέα από επιχειρήσεις ομοειδούς αντικειμένου, δήμευση της περιουσίας των off shore που υπάρχουν στην Ελλάδα.

7. Λαϊκή ανασυγκρότηση της ελληνικής οικονομίας με ανάπτυξη της έρευνας, αξιοποίηση των πλουτοπαραγωγικών πηγών, ενίσχυση της αγροτικής οικονομίας με μοχλό τον εκδημοκρατισμένο και εξυγιασμένο δημόσιο τομέα με παράλληλη εγκαθίδρυση εργατικού και λαϊκού ελέγχου.
φορολόγηση του μεγάλου κεφαλαίου και φορολογικές ελαφρύνσεις στα λαϊκά στρώματα με κατάργηση του ΦΠΑ στα είδη λαϊκής κατανάλωσης, έλεγχος της κίνησης των κεφαλαίων.

8. Υπεράσπισή και διεύρυνση της παραγωγικής βάσης της χώρας και των αναπτυξιακών της δυνατοτήτων με βάση ένα συγκεκριμένο σχέδιο που θα έχει συζητηθεί διεξοδικά και θα εγκριθεί από το λαό και θα έχει ως ατμομηχανή του τον εκδημοκρατισμένο και εξυγιασμένο δημόσιο τομέα.

9. Αναστήλωση και γενναία κρατική χρηματοδότηση της δημόσιας παιδείας η οποία θα μπορεί έτσι προοπτικά να αποδώσει καρπούς και να συμβάλλει αποφασιστικά στην οικονομική ανάπτυξη σε όφελος του λαού. Με δραστικά μέτρα ανόρθωσης του βιοτικού επιπέδου του λαού, αναβαθμισμένη δημόσια και δωρεάν υγεία για όλο το λαό, ανύψωση του πολιτιστικού του επιπέδου, ανάπτυξη του μαζικού λαϊκού αθλητισμού, πάλη για τον περιορισμό με τελικό στόχο την κατάργηση των μεγάλων ιδιωτικών επιχειρήσεων στους τομείς αυτούς.

10. Απομάκρυνση των αμερικανοΝΑΤΟϊκών βάσεων από το έδαφος της χώρας, η έξοδος από το ΝΑΤΟ. Αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία ενόψει και των κυοφορούμενων αρνητικών εξελίξεων στο Αιγαίο.

11. Ριζικός (μέχρι το κόκκαλο) εκδημοκρατισμός του δημόσιου τομέα, γενικότερα των συνταγματικών θεσμών, του πολιτικού συστήματος, του εκλογικού συστήματος, της Δικαιοσύνης, των ενόπλων δυνάμεων, των σωμάτων ασφαλείας, όλων των δημόσιων υπηρεσιών και κρατικών μηχανισμών.

12. Λαϊκός έλεγχος σε όλες τις μορφές πληροφόρησης. Στήριξη πρωτοβουλιών των κοινωνικών φορέων και της αυτοδιοίκησης στον τομέα της ενημέρωσης. Ενίσχυση και αναβάθμιση των δημοσίων ηλεκτρονικών μέσων μαζικής ενημέρωσης. Περιορισμός έως και κατάργηση της δυνατότητας δράσης του μεγάλου κεφαλαίου στον τομέα αυτόν.

13. Λήψη μέτρων ανύψωσης του βιοτικού επιπέδου και των εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων του λαού.

14. Ριζοσπαστικός εκδημοκρατισμός των ενόπλων δυνάμεων, των σωμάτων ασφαλείας, όλων των δημόσιων υπηρεσιών και κρατικών μηχανισμών, με την ενεργό συμμετοχή της εργατικής τάξης και του λαού. Εκκαθάριση του κρατικού μηχανισμού από τα φασιστικά στοιχεία και όλα τα όργανα του ιμπεριαλισμού και των μονοπωλίων, ανασυγκρότησή του σε επαναστατική δημοκρατική βάση.

15. Συσπείρωση με όλες τις δημοκρατικές αντιιμπεριαλιστικές αντιμονοπωλιακές δημοκρατικές δυνάμεις, όπως οργανώσεις, κόμματα και στρώματα του λαού.

Οι πολιτικές δυνάμεις

Για να συγκροτηθεί όμως ένα τέτοιο λαϊκό, πατριωτικό μέτωπο δεν αρκεί η συνάντηση των κοινωνικών δυνάμεων. Απαιτείται πολιτική πρωτοβουλία που θα βασιστεί στα κοινά συμφέροντα των δυνάμεων αυτών και θα συσπειρώσει τις όποιες πολιτικές δυνάμεις υπάρχουν ή θα γεννηθούν στην πορεία του λαϊκού αγώνα.

Στο σημείο αυτό το τοπίο είναι θολό. Από τις υπάρχουσες πολιτικές δυνάμεις που έχουν μια σημαντική παρουσία και εκπροσωπούνται στη Βουλή, μόνο ή Λαϊκή Ενότητα θα μπορούσε να έχει τέτοιες πολιτικές θέσεις με βάση το πρόγραμμά του. Αρωγός στο εγχείρημα αυτό θα μπορούσαν να είναι και οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ εφόσον συνεχίσουν τη γόνιμη πολιτική στροφή που έχουν σημειώσει τελευταία, μακριά από τους υπερεπαναστατικούς τυχοδιωκτισμούς του παρελθόντος.
Στον αντίποδα, το κόμμα μας, το ΚΚΕ και κινείται σε μια λογική κριτικής σύμπλευσης με τις δυνάμεις της ολιγαρχίας, όπως τότε το 1989 με τη συμμετοχή του σε αντιδραστική αντιλαϊκή κυβέρνηση. Δεν έχει τη δύναμη να αμφισβητήσει την αντιλαϊκή κυβέρνηση ούτε και τώρα που είναι παραπάνω από φανερός ο επιζήμιος ρόλος της για το λαό μας.
Οι διάφορες δυνάμεις που τείνουν να αποδεσμευτούν από το ΠΑΣΟΚ δεν μπορούν να βρουν από μόνες τους τη δύναμη και τη σταθερότητα να ριζοσπαστικοποιήσουν τις πολιτικές τους θέσεις. Τούτο θα μπορούσε να γίνει, και πάλι όχι για όλους όσοι αποδεσμεύονται από το ΠΑΣΟΚ, μόνο αν συμπαρατάσσονταν και ωθούνταν σε ριζοσπαστική τροχιά από άλλες, συνεπείς ριζοσπαστικές πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις.

Για την λαϊκή εργατική κυβέρνηση.

Το αντιιμπεριαλιστικό αντιμονοπωλιακό δημοκρατικό λαϊκό μέτωπο δεν μπορεί να μένει μόνο σε αμυντικές μάχες. Θα πρέπει να διεκδικήσει να κυβερνήσει. Ένας τρόπος για να γίνει αυτό είναι να ωριμάσει και γιγαντωθεί τόσο το λαϊκό κίνημα που να ανατρέψει την κυβέρνηση και να αναδείξει με επαναστατικό τρόπο μια κυβέρνηση του λαϊκού μετώπου.

Η λαϊκή συνείδηση δεν ωριμάζει όμως αυτόματα. Η διεκδίκηση της ψήφου του λαού και η επιδίωξη ανάδειξης του Λαϊκού Μετώπου σε κυβερνητική πλειοψηφία είναι ένας από τους τρόπους για να γίνει κατανοητή στο λαό, μέσα από την πείρα του, η ανάγκη ριζικών ανατροπών. Το Λαϊκό Μέτωπο δεν μπορεί να περιμένει να ωριμάσει η συνείδηση των λαϊκών μαζών μόνη της. Η ριζοσπαστικοποίηση έρχεται μέσα από την πείρα. Και η πείρα αυτή αποκτάται από τις καθημερινές συνδικαλιστικές και πολιτικές μάχες.

Για τον ελληνικό λαό δεν είναι ξεκάθαρος ο ταξικός χαρακτήρας του κοινοβουλίου και της σημερινής αστικής δημοκρατίας. Αυτό πρέπει να λαμβάνεται υπόψη. Η κατανόηση της ανάγκης υπέρβασης του καπιταλισμού δεν έρχεται με την προπαγάνδα μόνο αλλά κυρίως μέσα από την πολιτική πράξη.

Με την έννοια αυτή, με βάση το σημερινό επίπεδο πολιτικής συνείδησης του λαού, το Λαϊκό Μέτωπο έχει υποχρέωση να αξιοποιήσει το Κοινοβούλιο και συσπειρώνοντας μαχητικά το λαό να διεκδικήσει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Ο λαός αναζητά εναγωνίως μια λύση. Θέλει μια άλλη κυβέρνηση. Ψάχνει. Οι αντιιμπεριαλιστικές δυνάμεις έχουν υποχρέωση να του προσφέρουν μια τέτοια πρόταση, όσο ο λαός είναι εγκλωβισμένος στην κοινοβουλευτική λογική.

Τούτο δεν σημαίνει ότι ο δρόμος θα είναι στρωμένος με ροδοπέταλα και ότι πρέπει να καλλιεργούνται κοινοβουλευτικές αυταπάτες. Η ιστορική πείρα δείχνει ότι η ντόπια και ξένη ολιγαρχία δεν θα μείνουν με τα χέρια σταυρωμένα. Η ολιγαρχία καταφεύγει στα όπλα, στην τρομοκρατία και στις δικτατορικές λύσεις είτε για να προλάβει και να αναχαιτίσει την ισχυροποίηση του λαϊκού κινήματος πριν αυτό μπορέσει να κατακτήσει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία είτε αφότου την κατακτήσει.

Αυτό δεν σημαίνει ότι το λαϊκό μέτωπο που έχει ανάγκη ο λαός θα πρέπει να απεμπολήσει το στόχο της ανάδειξης κυβέρνησης (και κοινοβουλευτικά) ή ότι είναι μοιραίο μια κυβέρνηση να ανατραπεί από την αντίδραση ή να αφομοιωθεί σε σοσιαλδημοκρατικά μονοπάτια. Αντίθετα, η εμπειρία πρέπει να διδάσκει. Το Λαϊκό Μέτωπο θα πρέπει να οργανώνει και να προετοιμάζει το λαό για πολύπλευρο αγώνα.

Μια τυχόν ανάδειξη (με κοινοβουλευτικές εκλογές) κυβέρνησης λαϊκού μετώπου δεν είναι ρεφορμισμός ούτε δεξιός οπορτουνισμός όπως θα βιαστούν ίσως μερικοί αντικομματικοί να κρίνουν. Μια τέτοια προσπάθεια μπορεί να γίνει το εφαλτήριο για γενικότερες, ριζοσπαστικές, επαναστατικές αλλαγές. Είναι απόλυτα συμβατή με τη μαρξιστική λενινιστική ανάλυση. Όπως σημείωνε το 4ο συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς (το τελευταίο στο οποίο συμμετείχε ο Λένιν), «Η εργατική κυβέρνηση μπορούσε να προκύψει με βάση το κοινοβούλιο, αλλά σε στενή σχέση με τον επαναστατικό αγώνα κατά της αστικής τάξης, μόνο στην πορεία της μαζικής πάλης, στηριζόμενη στις μάζες… Στα καθήκοντα της εργατικής κυβέρνησης, που δεν έχει γίνει ακόμα κυβέρνηση της προλεταριακής διχτατορίας, ανήκαν ο εξοπλισμός της εργατικής τάξης και ο αφοπλισμός των αστικών αντεπαναστατικών οργανώσεων, η εφαρμογή ελέγχου στην παραγωγή, η μεταβίβαση του κυριότερου βάρους των φόρων στις τάξεις των πλουσίων και η κατάπνιξη της αντίστασης της αντεπανάστασης. Η συνεπής εφαρμογή αυτών των μέτρων θα συνέβαλλε στην επαναστατική διαπαιδαγώγηση των εργαζομένων και στη συσπείρωσή τους γύρω από το κομμουνιστικό κόμμα, και μπορούσε να προετοιμάσει το πέρασμα στη σοσιαλιστική επανάσταση».

Ο ρόλος του ΚΚΕ, και ή θέση μας ως μέλη του.

Κατά συνέπεια, στο ζήτημα αυτό καθοριστικός θα αποδεικνύεται ο ρόλος που διαδραματίζει το ΚΚΕ. Το κόμμα μας διαθέτει μια αξιόλογη ιστορική συμβολή στους αγώνες του ελληνικού λαού. Διαθέτει επίσης ένα πρόγραμμα το οποίο θέτει ως στόχο του τη δημιουργία ενός τέτοιου αντιμονοπωλιακού, αντιιμπεριαλιστικού, δημοκρατικού μετώπου κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων, παρά την εμφάνιση του Τροτσκιστικού μιάσματος που έχει για ηγεσία. Το κόμμα μας θα έπρεπε να είχε ήδη λάβει πρωτοβουλίες στην κατεύθυνση αυτή για να διευκολύνει τη συσπείρωση των δημοκρατικών δυνάμεων που προαναφέρθηκαν αλλά και για να καταστήσει πιο εύκολες τις πολιτικές εκείνες ανακατατάξεις που θα οδηγούσαν στην εμφάνιση πολιτικών κινήσεων και συλλογικοτήτων που θα κινηθούν σε μια παρόμοια λογική.

Μια τέτοια πρωτοβουλία από την πλευρά του ΚΚΕ θα απελευθέρωνε δυνάμεις από το χώρο του ΣΥΡΙΖΑ και θα ριζοσπαστικοποιούσε δυνάμεις στο χώρο όσων έχουν αποσκιρτήσει από το ΠΑΣΟΚ, ακόμη και από τη Νεα Δημοκρατία. Ωστόσο, η Τροτσκιστική, βαθιά αντικομμουνιστική ηγεσία του ΚΚΕ δεν φαίνεται διατεθειμένη να αναλάβει τέτοια πολιτική πρωτοβουλία. Έχει σταδιακά, εδώ και κάποια χρόνια, έχει αποστασιοποιηθεί από το Μαρξιστικό-Λενινιστικό πρόγραμμά του. Το γεγονός αυτό το απομακρύνει από την προσπάθεια συγκρότησης ενός τέτοιου μετώπου και περιορίζει ολοένα και πιο δραματικά τοαυτήκρατικό λαϊκό ακροατήριό του. Ενδεικτική είναι, από την άποψη αυτή, η δημοσκοπική του εικόνα όπου ακόμη και στις πιο ευνοϊκές συνθήκες δεν ξεπερνά το 6,5%. Σημάδια κάμψης παρουσίασε επίσης στις φοιτητικές εκλογές τα τελευταία χρόνια ενώ τα απεργοσπαστικά μαγαζατόρικα συνδικάτα του ΠΑΜΕ δεν επιβεβαιώνουν τάσεις μαζικοποίησης. Εύγλωττο είναι το παράδειγμα της κατακόρυφης πτώσης της συμμετοχής στο κραταιό μέχρι πρόσφατα Συνδικάτο Οικοδόμων Αθήνας. Ωστόσο, αν η Τροτσκιστή ηγεσία του ΚΚΕ δεν πραγματοποιήσει στροφή και δεν αναλάβει κάποια πρωτοβουλία, κοντεύει να χαθεί μια ιστορική ευκαιρία για το λαό μας ο οποίος θα βρεθεί σιδηροδέσμιος και ανήμπορος στην κλίνη του Προκρούστη. Πρέπει όλοι μαζί, μέλη και οπαδοί να παλέψουμε οργανωμένοι για ατην την αλλαγή στα ενδότερα του κόμματος μας. Του κόμματος του λαού.

Ένα τέτοιο λαϊκό μέτωπο θα πρέπει να οργανωθεί σε κάθε χώρο δουλειάς, σε κάθε συνοικία, παντού. Θα πρέπει να στηριχθεί στη δύναμη της οργάνωσης, της συνείδησης, στην εφευρετικότητα, στο δυναμισμό και στη μαχητικότητα του λαού και της νεολαίας. Το Λαϊκό Μέτωπο μπορεί να αναθερμάνει την ελπίδα και να βοηθήσει το λαό να δει πως η διέξοδος από την κρίση δεν βρίσκεται στις εύκολες, ανέξοδες διακηρύξεις.

Είναι φανερό ότι ένα Λαϊκό Μέτωπο, με ριζοσπαστικό πρόγραμμα, είναι αυτό που περιμένει ο λαός. Είναι αυτό που θα τον βγάλει από τη μοιρολατρία και την αδράνεια. Είναι αυτό που θα τον βοηθήσει να δει ότι οι πολιτικές τύπου ΣΥΡΙΖΑ δεν αποτελούν αληθινή διέξοδο αλλά είναι αφομοιώσιμες αφού δεν αμφισβητούν τους βασικούς υπεύθυνους της κακοδαιμονίας και ιδίως την ΕΕ. Είναι αυτό που μπορεί να ριζοσπαστικοποιήσει τις συνειδήσεις, να δώσει ώθηση και ελπίδα, να ανοίξει το δρόμο για μια καλύτερη, σοσιαλιστική κοινωνία.

Προϋπόθεση για όλα αυτά είναι όμως η δημιουργία του αντιιμπεριαλιστικού αντιμονοπωλιακού δημοκρατικού λαϊκού μετώπου. Η καμπάνα χτυπά. Την πρώτιστη ευθύνη για τη δημιουργία του έχει το κόμμα που αναφέρεται κυριαρχικά στην εργατική τάξη, το ΚΚΕ. Αν η ηγεσία του εξακολουθήσει την αδιέξοδη, απομονωτική, αριστερίστικη πολιτική που το συρρίκνωσε αντί να το γιγαντώσει (σε συνθήκες κρίσης) θα έχει ιστορικές ευθύνες, εμείς όμως θα παλέψουμε για να αλλάξει αυτό. Γιατί εμείς δεν ήμαστε σπορά της τύχης, είμαστε ο πλαστουργός της νιάς ζωής.

Ή Νέα Γενιά!